10 yaşındaydım. Bir çocuk için oldukça metafizik sorular sorduğum yaşlardı… Ve ben, mitolojiye âşık olmuştum. Şaka değil. O dönemin bilinen gazetelerinden Güneş Gazetesi’nin promosyonla verdiği “Mitoloji Tarihi Ansiklopedisi” vardı elimde. Kalın, karton kapaklı, görsellerle dolu… Bir tür kutsal kitap gibiydi benim için. Kuponları 30 gün boyunca bıkmadan biriktirdim, şimdi rahmetli olmuş dedemden 30 TL harçlık kaptım ve soluğu dağıtım noktasında aldım. Elimde o ansiklopediyle eve dönerken, kendimi Olimpos Dağı’na davet edilmiş bir ölümlü gibi hissettim.
İlk sayfayı açtım. Kokusu bile mitolojik. Önce resimlerine baktım. Sonra okudum. Sonra bir daha. Her sayfada daha da derine indim. Poseidon’un öfkesi, Apollon’un aydınlığı, Artemis’in gölgeleri, Ares’in öfkesini kalbimde hissettim. O yaşta anlamaya çalıştım: Tanrı da olsan, dert bitmiyor!
Zeus / Yunan mitolojisi
Hatta evde kız kardeşlerimle “Hangi tanrıçayız?” diye oyunlar oynardık. Athena mı, Aphrodite mi? Test yok, algoritma yok, sadece his. Onlar çoğu zaman zekâ ya da güzelliği seçerken, ben hep Hera’ya takılırdım. En güçlü tanrıça oydu. Tanrıların Tanrısı Zeus’un karısı. Evlilik, sadakat, kutsal birlikteliklerin tanrıçası. Ve ironik biçimde: mitolojik dramaların başrol mağduru.
Zeus… Ah o Zeus! Olimpos’un CEO’su, gökyüzünün patronu Zeus! Ama nedense “mesai çıkışlarında” sık sık dünyaya inip ölümlülerle ‘yakın temaslarda’ bulunmaktan, geri durmazdı! Hemen her seferinde yeni bir yarı tanrı doğar, ve Hera bir kez daha deliye dönerdi. Tanrıça bu! Normal insan değil ki, gidip Zeus’un saçını başını yolsun:) Tanrıça dediğin de ne yapar? Dogayla birlikte çalışır: depremle, tsunamiyle içini boşaltır. Poseidon’la iş birliği yapar, “Aile içi krize sanatsal çözüm” üretirdi.
Zeus
Hera, bana daima çok şey anlatır. Gücü olan ama güçlü duygularıyla baş başa bırakılan kadını. Evrenin kraliçesi ama kalbi kırık. Bir çocuğun gözünden ( o benim) onun öfkesi değil, hüznü büyüleyiciydi benim için. Ne tuhaf, küçük yaşta biz mitolojik Yunan tanrılarına bile empati duyabiliyorduk. Belki de o yüzden bu mitler binlerce yıldır hayatta. Çünkü içimizdeki Hera hâlâ küplere binebiliyor.
Sanat, modadan önce mitolojiyle flört etti. Truva Savaşı’ndan çıkan hikâyeler, Botticelli’nin tuvalinden geçip Versace’nin defilesine kadar sızdı. Bugün bile “Tanrıça enerjisiyle giyinmek” diye bir şey varsa, o Hermes’in kanatlı sandaletlerinden ilham alır. Apollon hâlâ sahnede, ama artık gitar çalıyor. Athena ise TED -X ‘te konuşma yapıyor. Ve biz… Facebook testleriyle “içimizdeki tanrıçayı” buluyoruz. Belki komik, belki basit ama bir yanıyla çok insani. Çünkü bir yanımız hâlâ Olimpos’a çıkmak istiyor.
Benim kalbim hâlâ Hera’da. Kendimi onunla özdeşleştirdiğimden değil, ama onu en çok anlayabildiğimden. Gücün içindeki kırılganlık, duygunun içindeki öfke… Tanrıça da olsan, kırılırsın. Mitolojik de olsan, aldatılmak can yakar. Ve ne yazık ki, her Hera’nın bir Zeus’u var. Tüm yıldırımlarıyla sevilip, sonra gökyüzünden çekip giden.
Peki ya siz? Hangi tanrıça ya da tanrıyı kendinize yakın buluyorsunuz? İçinizdeki Athena mı karar veriyor kararlarınıza , yoksa Aphrodite mi kalbinize fısıldıyor? Belki de Hera gibi, tüm kudretinizle sevilmeyi bekliyorsunuzdur. Ya da Poseidon gibi, duygularınızı fırtınalarla anlatıyorsunuzdur.
Mitoloji, bize sadece tanrıları değil, kendimizi de anlatır. Ve bazen, en çok tanrıçalar ağladığında, dünya sarsılır ve düzen değişir.
Ah Hera… Vah Hera…
Yalnız değilsin. Biz mitoloji severler ; seni biraz olsun anlıyoruz. Mitoloji, geçmişin hikâyeleri değil; bugünün duygularıdır. İçimizdeki tanrılarla, tanrıçalarla hâlâ konuşuyoruz. Siz de kendi Olimpos’unuzu keşfetmek isterseniz, mitolojiyi anlamaya çalışın.
Sevgilerimle , bir sonraki yazıya kadar hoşçakalın…
Tugba YAZICI
Contemporary Artist & Producer
Instagram: tugbayaziciofficial
Facebook: Tugba Yazici
