Ben Selina, Viyana’dan yazıyorum ve artık ArtTmodernmiami için aylık yazılar yazacağım. Şu anda Viyana’da klinik psikoloji alanında yüksek lisansımı yapıyorum. Hem Türk hem de Avusturya kültürüyle büyüdüm ve bu iki kültür, kimliğimin önemli bir parçasını oluşturuyor. Psikoloji yolculuğuma başladığımdan beri, insan zihnini anlamak her zaman beni büyülemiştir.
Bu alan her zaman ilgimi çekse de, psikiyatri hastanesinde yaptığım staj sırasında, bu alandaki derin zorlukları ve insanların hayatları üzerindeki gerçek etkisini tam anlamıyla kavramaya başladım.
“Peki, neden psikoloji?” Cevabım basit. Başkalarına yardım etmek benim için doğal geliyor, bu yüzden psikoloji bana mükemmel bir uyum gibi göründü. İletişim tarzımla ve başkalarını anlama yaklaşımımla uyumlu geldi. Bilge olmak ya da insanların tam olarak neye ihtiyaç duyduğunu bilmekle ilgili değildi, ama deneme çabamla ilgiliydi. İnsanlara bilimsel bilgiyle desteklenen yeni bir bakış açısı sunma fikri, beni bu alana çeken şey oldu.
Gelecekte klinik psikolog olarak hastalarla yakından çalışmayı ve ruh sağlığını iyileştirmeyi umuyorum.
Gerçeklerle Yüzleşme: Bir Psikiyatri Hastanesinde Staj
Bir insanı, hayatını değiştirecek kararlar almaya motive eden faktör nedir? İstanbul’da bir psikiyatri hastanesinde yaptığım staj, bana bu dünyaya dair yeni bir bakış açısı kazandırdı. Üniversitede yıllarca teori dersleri aldıktan sonra, okul arkadaşlarım ve ben, psikoloji ve psikiyatri alanında çalışmak için sabırsızlanıyorduk. Stajıma hazırdım ve öğrendiğim bilgileri uygulamaya geçirmek için heyecanlıydım. Ama aynı zamanda kendime sordum—gerçekten mücadele eden insanlarla yüz yüze geldiğimde duygusal olarak nasıl hissedeceğim? Başlangıçta zorlayıcıydı ve tamamen yeni bir alana adım atmış gibi hissediyordum. Ancak kısa bir süre sonra adapte oldum ve ritmimi buldum.
Bu hastanede, alkol ve uyuşturucu bağımlılığı olan hastaların yanı sıra Bipolar Bozukluk, Şizofreni, Majör Depresyon, Lohusalık Depresyonu ve Sınırda Kişilik Bozukluğu (Borderline) gibi psikolojik rahatsızlıkları olan hastalarla da etkileşim kurma fırsatım oldu. Geriatri bölümünde de bazı ruhsal sağlık sorunları olan hastalar bulunuyordu.
Babasını kaybettikten sonra uyuşturucu bağımlılığıyla mücadele etmeye başlayan bir hastadan bahsedelim, ismi ‘Hasta B’ olsun. Küçük kardeşinin desteğiyle hastaneye geldi. İlk günden son güne kadar onu gözlemleme fırsatım oldu ve yaşadığı duygusal dalgalanmalar büyüleyiciydi—neredeyse her hasta benzer iniş çıkışlar yaşıyordu. Başlangıçta tamamen kötümserdi—terapiye inanmıyordu, geleceğe dair umudu yoktu ve biz stajyerlerden hoşlanmıyordu. Ama zamanla sürekli daha iyiye gitti ve daha umutlu hale geldi. Uyuşturucuya olan merakını dile getirse de, anlamlı sohbetlerimiz oldu. Ondan ve birkaç hastadan sık sık duyduğum ortak bir cümle vardı: “Hastaneden çıktıktan sonra, tekrar uyuşturucularla çevrili olan eski çevreme döneceğim, sırf kendimi test etmek için.” Bunu duymak şaşırtıcıydı, ancak gözlerinden anlıyordum—muhtemelen yeniden kullanacaklardı. Bir gün, eski bir hasta (Bay X) hastaneye geri döndü. Şaşırarak sordum:
“Bay X, bugün buraya sizi ne getirdi?” O da şöyle yanıt verdi: “Tekrar yaptım. Başaramadım, ama bu sefer kendi isteğimle buradayım. Bırakmak istiyorum.” Daha önce hiç olmadığı kadar farklı görünüyordu, daha kararlıydı. Kendisi çok üzgündü ama aynı zamanda emindi. O anda çok önemli bir şeyi fark ettim: Gerçek iyileşme, sadece kişinin kendi isteğiyle gerçekleşir. Durum ne kadar zor olursa olsun, iyileşmek istemiyorsanız, iyileşemezsiniz.
Hasta B, İstanbul’daki bu rehabilitasyon için Türkiye’nin başka bir şehrinden gelmişti. Onun aracılığıyla sabır hakkında değerli bir ders aldım. İlk günden itibaren son derece kötümserdi. Onunla ilk tanıştığımda, bir insanın bu kadar olumsuz olabileceğine şaşırmıştım. Evet, hepimizin kötü günleri ya da olumsuz yaşam evreleri var, ancak onun umutsuzluğu dikkat çekiciydi. Tekrar tekrar şöyle diyordu: “Çok acı çekiyorum. Beni anlayamazsın. Hiç kokain kullandın mı? O hissi bilemezsin.”
Sabırla Beklemek:
Zamanla, değişiklikler görmeye başladım. Gülümsemeye, katılmaya ve hatta grup oyunlarına dahil olmaya başladı. Çok iniş çıkışları oldu—sessizlik anları, ardından açıklık anları geldi. Sonunda, hikâyelerini paylaşmaya başladı; uyuşturucu kullanımını ve getirdiği geçici tatmini anlattı. Daha sonra duygularını açmaya başladı. Hikâyeleri yürek parçalayıcıydı ve bu kadar sert görünen birinin bu denli hassas olabileceğini hiç beklememiştim. Bu, bana en güçlü bireylerin bile derin bir şekilde savunmasız ve yaralanabilir olduğunu hatırlattı.
Bu deneyim, klinik psikoloji alanında çalışmaya devam etme isteğimi daha da derinleştirdi. Stajım sırasında birçok zorlukla karşılaştım, ancak bu sadece merakımı artırdı. Bağımlılıkla çalışmak büyük sabır ve sebat gerektirir. Bağımlılık, derin bir kişisel mücadeledir ve birinin durumunu kabul etmesinin, zorluklarını dile getirmesinin ve iyileşme süreci boyunca pozitifliğini—ya da en azından tarafsızlığını—korumasının ne kadar zor olduğunu anlamaya başladım.
İleriye baktığımda, bağımlılıkla mücadele eden bireylerle, psikiyatristlerle iş birliği içinde çalışmayı hayal edebiliyorum. Bağımlılığın karmaşıklığı ve insan iradesi birleştiğinde, bu, klinik psikolog olarak kariyerimde daha fazla keşfetmek istediğim bir alan oluşturuyor. Hayatınızı daha iyiye doğru değiştirmek için ne kadar ileri gidebilirsiniz?
Klinik Psikoloji Master Öğrencisi Selina Demir
İletişim bilgileri:
İsim: Selina Demir
E-Mail: selinademir.aut@gmail.com
Instagram: selina.demr
