by Beril Yabar
Sen doğduğunda, hayatımda
Her şey değişti.
Kalbim mesela — büyüdü.
Aklımın ermediği şeyler varmış,
Sanki içimde
Bir “ben” daha varmış.
Sen “anne” dediğinde ilk kez
Kulaklarım açıldı.
Seni yürürken görünce
Ayaklarım yerden kesildi.
Sonra sen diplomanı aldın herkes gibi,
Adını duyduğumda, ödüller okunurken
Bir de kanat takıldı sağ yanıma.
Bir gün ağlayarak geldin bana,
İçim acıdı; kabuk kabukmuş içim sanki.
Canım çokmuş, sana canlar verdim.
Süper güçlerim varmış meğer benim
Dudaklarım öpünce, geçiriyormuş yaralarını.
Kollarım sana sarılmak için daha da açıldı,
Sımsıkı sarıldım sana,
Bırakmamak için.
Sonra üniversiteye başladın,
Biraz daha özgürlük kazandın.
İşe başladın, yeni bir karakter kazandın.
Sen hayatın basamaklarını tırmandıkça
Ben, arka planda seni bir film gibi izlemeye başladım.
Ve bu filmin yapımcısı olarak
Baş kahramanım sensin.
Ve ben seni izlemeye doyamıyorum.
Bencillik bu, biliyorum.
Ama öğretmenlerin, arkadaşların, profesörlerin, kuzenlerin
Anneannen, baban, kardeşin, teyzen
Hatta patronun bile yardımcı oyuncuyken,
Sanki dünyada sadece sen ve ben…
Seninle çok gurur duyuyorum.
Ve iyi ki anne olarak beni seçmişsin diyorum.
Nice mutlu yaşlara,
Güzel kızım, Lara
— Beril Yabar
