Bir yaş olup düştüm gözünden,
Sonra yanağında bir buseye dönüştüm,
Damla damla aktım teninden,
Onca yaşanmış yıl, şimdi paramparça!
Gidiyorsam, bir nedenim var,
Defterler dolusu hatıralar dahi sararmış,
Yitik, yorgun, bezginim…
Solgun tenli sevgilim,
Bak, bende senin gibiyim:
Sadece saçımın beyazlarından değil,
Parmak uçlarımın tutunduğu o son anlardan,
Oyuk oyuk çökmüş şakaklarımdan…
“Geleceksin,”
“Yine de son bir kez dön bak!” derken sen,
Gözlerin adeta yalvarıyor.
Ama biliyorsun,
Dönemem artık,
Ecelin dönüşü yok ki!
Sonsuza dek seveceğim seni,
Bir gün yine güleceksin, göreceksin!
Yün alacaksın mesela yüncüden,
Torunlara bir şeyler öreceksin.
Gül alacaksın duraktaki çingeneden,
Vazoya koyacaksın, sanki ben almışım gibi.
Hep oturduğum cam kenarına bırakacaksın,
Adımı sevgiyle anacaksın.
“Sevgilim,” diye fısıldayacağım,
Sen, eşimin yanındayken,
Cenneti ayaklarının altına getirmişken…
“Buradayım! Döndüm!
Haklıydın!” diye haykıracağım!
Ama ne yazık ki ruhlar sessizdir,
Canının kenarındayken bile,
Beni duyamayacaksın.
O yüzden, kısa kesmek gerekirse,
Sana bir itirafta bulunayım:
“Seni sevdim, kadınım,
Hem de çok sevdim!
Ama yine de kızıyorum kendime,
Keşke daha çok sevseydim,
Daha fazla sayfa eskitseydim!”
Şimdi yavaşlıyor nefesim, bedenim.
Diniyor hararetim…
Oda buz gibi,
Hem de yazın ortasında!
Ellerimi tut, kenetlensinler birbirine.
Bir ömrün ayıramadığını,
Ölüm mü ayıracak?
Bedenimi terk etmiş olsa da ruhum,
Bil ki, sevdiceğim, nihai huzura kavuştum.
Biz seninle,
Her anı gözyaşıyla, kahkahayla işlenmiş bir destanız,
Kayıtlara geçmemiş bir efsane.
Ne kazandıklarımız yazılmış tarihe,
Ne kayıplarımız.
Bir gün,
Benim olmadığım bir yerde bir gül koklayınca,
Anlayacaksın,
Hep senin yanındaydım…
Ah sevgilim, artık dokunamadığım,
Otuz yıllık canımın çektiği can!
Buraya kadarmış diyoruz, perde kapanıyor.
Ne ölüme çare var hayatta,
Ne de ruhumun kederine bu tarafta!
Beril Yabar
**”Bir Destana Yakışır Aşk”**
Bu Sevgililer Günü’nde, zamanın, mekânın ve hatta ölümün ötesine uzanan bir aşkı kutlamak istiyorum—anne ve babamın paylaştığı aşkı. 30 yıl boyunca bir hayatı birlikte inşa ettiler; anılarla, kahkahalarla ve sadakatle dolu bir ömür… Babam aramızdan ayrılsa da, onların aşkı sonsuzluğa uzanan bir bağ, iki dünyayı birbirine bağlayan görünmez bir iplik olarak kalıyor.
**“Aşkımızın Destanı”** adlı bu şiiri onların anısına, yolculuklarını kutlamak için yazdım. Bu bir kayıp hikâyesi değil; dirayetin, bağlılığın ve kendi mirasını yaratan, böylesine güçlü bir aşkın güzelliğinin hikâyesi.
Bu şiir, ailemizin kalbi olan anneme ve her gün varlığını hissettiğimiz babama bir armağan… Hikâyeleri, sevdiklerimizi biraz daha fazla kucaklamamız ve kopmayan bağları onurlandırmamız için bir ilham olsun.
Herkese mutlu bir Sevgililer Günü—aşk, her hâliyle yolunuzu aydınlatsın.
