Melda Sherman / ARTTMODERNMIAMI HABERLERİ
Melda Sherman: Merhaba, bize biraz kendinizden bahseder misiniz? Adınız nedir?
Marcela Hampel: Adım Marcela Hampel ve ABD’de yaşayan bir göçmenim. Şu anda bu büyük ülkenin vatandaşıyım. Ben sürekli olarak İngilizce öğrenen bir İspanyolca öğretmeniyim (bunu yavaş yavaş yapıyorum J). Benim bir ailem var ve su anda ergen çocuklarımı yetiştiriyorum. Sanata düşkünüm ve resim yapmayı çok seviyorum.
Melda Sherman: Nerelisiniz?
Marcela Hampel: Arjantinliyim.
Melda Sherman: Evli misiniz?
Marcela Hampel: 17 yıldır evliyim ve 26 yıldır birlikteyiz. Eşim, arkadaşım ve kocam Alman.
Melda Sherman: Nerede yaşıyorsunuz? Ne zamandan beri? Daha önce nerede yaşadınız?
Marcela Hampel: Arjantin’de doğdum ve büyüdüm. Kuzeydoğunun farklı şehirlerinde (Formosa, Corrientes ve Posadas) yaşadım; coğrafi ve kültürel olarak Paraguay ve Brezilya’ya yakındır. Çocuklarımız Arjantin’de doğdu. Eşimin işi nedeniyle 2012 yılında ABD’ye taşındık. Biz taşındığımızda onlar bebekti ve yürümeye yeni başlamışlardı.
Melda Sherman: Mesleğiniz nedir?
Marcela Hampel: Arjantin’de orman ve orman ürünleri endüstrilerinde çalışan bir bilgisayar programcısıydım. ABD’ye taşındıktan sonra ilk yıllarımı İngilizce öğrenerek ve küçük çocuklarımla ilgilenerek geçirdim. Bundan sonra mesleğim eğitime yöneldi ve esas olarak son birkaç yıldır birkaç üniversitede İspanyolca öğretiyorum.
Melda Sherman: Ülkeniz nasıl bir yer? Bize biraz anlatır mısınız?
Marcela Hampel: Ülkemin iyi ve kötü pek çok şeyi var. Sürekli olarak yaşadığı ekonomik krizi öğrendiğimizde üzücü olabiliyor. Aynı zamanda insanlar özellikle futbol söz konusu olduğunda çok gururlu ve tutkulu. Pek çok Amerika ülkesi gibi biz de Yerlilerle Avrupalıların karışımından kaynaklanan bir eritme potasıyız. 20. yüzyılda Arjantin, kıtadaki en büyük ikinci göçmen grubunun varış noktasıydı. 70’li yıllarda pek çok Latin Amerika ülkesi gibi bizim de çalkantılı dönemlerimiz ve askeri diktatörlüklerimiz vardı. Zaten hiper-enflasyondan, son derece popülist hükümetlerden ve kalıcı bir ekonomik krizden geçtik. Ancak iyi şeylerimiz de var: savaş yok, ırk veya cinsiyet ayrımcılığı yok, ifade veya din özgürlüğüyle ilgili sorunlar yok. Yani dünyanın her yerinde olduğu gibi bu konuda da birkaç vaka olabilir ama bunlar önemsiz. İnsanlar kalıcı krizler yaşasa da gurur duymak için pek çok nedenimiz var.
Melda Sherman: Ülkenizle ilgili film ve kitap önerileriniz var mı?
Marcela Hampel: Filmler: Gelinin oğlu (El hijo de la novia).
Arjantin, 1985
Melda Sherman: Arjantin halkı nasıl insanlar? Onlar ne yerler? Ne içerler? Arjantin’de iklim nasıl?
Marcela Hampel: Arjantinliler akrabaları ve arkadaşlarıyla vakit geçirmeyi çok seviyorlar. Bana göre biz daha spontanız, daha az resmi muameleye alışığız. Tedavinin sizi evlat edindiğimiz anlamına geldiğini ve formalitelere gerek olmadığını anlayana kadar bu, düşüncesizlikle karıştırılabilir.
Yemek konusuna gelince, bizim “asado”muz (barbekü) meşhurdur. Gelenek, Pazar günleri dışarıda ateş hazırlamak, sabahları aile ve arkadaşlarla bir araya gelmektir. Şarap hakkında fazla bilgim yok ama bazı Arjantin kırmızı şarapları çok prestijlidir. Bununla birlikte, muhtemelen en tipik içecek, metalik bir pipetle içtiğimiz bir infüzyon olan “mate”dir. “Hadi içelim arkadaşlar”, “haydi bir kahve ilçelim” e eşdeğerdir. “Konuşalım, birlikte kaliteli vakit geçirelim” anlamına gelebilir.
Arjantin, tüm iklim ve manzaralara sahip kıtanın en güney ülkesidir: Kuzeydoğuda (alt) tropikal ve nemli, kuzeybatıda kuru ve sıcak. Güneye doğru Patagonya’da hava oldukça soğuk olabilir. Dağlar (And Dağları kuzeyden güneye uzanır), en iyi şelaleler ve tarıma uygun ovalar. Kozmopolit şehirler ve geniş çöller.
Melda Sherman: Amerika’ya nasıl uyum sağladınız?
Marcela Hampel: Yavaş ama iyi bir şekilde. ABD’nin harika insanlarla dolu harika bir ülke olduğunu gördüm, ancak Latinlerle yakınlaşmak benim için hala daha kolay, ama esas olarak dil yüzünden.
ABD’ye geldiğimde Kasım ayında Ohio’daydım. Soğuk ve karlı bir havaydı. Çok fazla İngilizce konuşamıyordum ve bahara kadar komşularımla tanışmadım. Çok yalnızdım ama güzeldi. Soğuğa, kara aşık oldum ve sanırım bu durum beni resim yapmaya yöneltti. Daha sonra harika insanlardan oluşan bir sanatçı grubuna üye oldum. Eğitimle ilgili başka insanlarla tanıştım ve sonunda İspanyolca öğretmeye başladım.
Arjantin’i çok sevmeme rağmen hiçbir zaman geri dönme gereği duymadım. Çağımızdaki teknolojinin buna yardımcı olduğunu düşünüyorum. Halen radyoyu oradan dinliyorum, haberleri okuyorum, ailem ve arkadaşlarımla sosyal medya üzerinden iletişim halinde oluyorum. Şimdi bir göçmenin deneyimi, büyük büyükannem ve büyükbabamın yüz yıl önce yaşadığı deneyimden çok farklı. Kendimi olmak istediğim yerde hissediyorum ama belki de internet sayesinde aynı anda farklı yerlerde olabileceğimi hissettiğim için.
Melda Sherman: Planlarınız neler?
Marcela Hampel: Şu anda planlarım mütevazı ve mutlu: İspanyolca eğitimime devam etmek, öğretmek ve boş zamanlarımda sulu boya resim yapmak.
Melda Sherman: Dünyanın birçok yerinde birçok insan hayatlarını değiştirmek istiyor. Hatta başka ülkelere yerleşmek bile istiyorlar. Onlara ne söylemek istersiniz?
Marcela Hampel: Herkes farklı gerçekliklerle karşı karşıyadır. Bazı insanlar için diğerlerinden daha zordur. Karara büyük bir irade ve kararlılığın yanı sıra dikkatli bir planlama eşlik etmelidir. Uyum sağlamanız ve “açık fikirli” bir tutuma sahip olmanız gerektiğini anlamalısınız.
Melda Sherman: Peki… Arjantin’e sık sık gider misiniz? Neyi özlüyorsunuz?
Marcela Hampel: Çok sık gitmiyorum, ortalama 6 yılda bir. Çocuklarım var ve bu uzun bir yolculuk! Beni ziyarete gelen akrabalarım da var.
Bir şeyleri kaçırmak konusunda bana “Aman Tanrım, neden şu anda Arjantin’de değilim?” dedirten durumlardan bahsedebilirim. Hepsinin FIFA Dünya Kupası (Futbol) ile ilgisi var. Her 4 yılda bir, bir ay boyunca, biz Arjantinlilerin konuşabildiği tek şey bu. Beklentiler ve maçları izlemek için bir araya gelmek, onu çok özel bir zaman haline getiriyor. Dünya Kupası ayına girmişken, ABD’de bir barda ya da lokantadayken yaşadığım şoku hâlâ atlatamıyorum; TV’ler yalnızca basketbol maçlarını veya Amerikan futbolu maçlarını gösteriyor. O anlar beni yalnız ya da çok uzak hissettiriyor, sanki başka bir gezegendeymiş gibi.
Melda Sherman: Peki Arjantin’de popüler olan meslek hangisidir?
Marcela Hampel: Eğlenceli bir gerçek: Arjantin, dünyada kişi başına düşen en fazla psikolog sayısına sahip ülkedir.
Melda Sherman: Amerika’ya taşındıktan sonra komik bir anınız var mı?
Marcela Hampel: Küçük oğlum 3 yaşındayken sayıları öğrenirken bundan çok gurur duyuyordu ve bir anda 911’i arayıp telefonu kapattı. 1 dakika sonra yerel polis teşkilatından bir telefon aldık ve 3 dakika sonra dost canlısı bir polis memuru kapıda olup tüm bunların neyle ilgili olduğunu kontrol etti. Çok utandık ama aynı zamanda hızlı aksiyondan da oldukça etkilendik.
Melda Sherman: Son olarak evrene bir mesaj gönderdiğinizi hayal edin! Ne dersiniz?
Marcela Hampel: Sevgili Evren, pek çok durumda senin sinyallerini çözebildiğimi düşünüyorum. Ancak daha net olsalar harika olurdu. Aksi takdirde teşekkür ederim!
Bu röportaj için çok teşekkürler…
Melda Sherman
Instagram: Melssherman
