Şu toprak kara,
Gözlerin kara,
Bakar dururum uzaklara,
Dağlara, ovalara,
Ne kadar yeşil de olsa
Altından hep sen çıkıyorsun karşıma
Kömür gözlerin gibi hep,
Kara kara kara...
Örtülecek üstüme bir gün
Sarıp sarmalayacağım
Huzura...
Sonuna geldiğimiz baharın,
Hala ilkini yaşıyorum ben,
Yağmur, rüzgâr, hatta aylardan Eylül'ü bile tanımam...
Niye dersen?
Hüzünlü şarkılar dinledim,
Ayrılık acısından yatağa düşenleri,
Çok gördüm dökülen yaprakları,
Ve daha nicelerini...
Yoruldum mu...
Boş bir sayfaya dalıyorsa gözlerin,
Kâğıda dokunsun kalemin,
Ve yaz bana...
Boşluk doldurmak için değil,
Adam gibi yazacaksan yaz.
Bir sevdaya kavrulacaksan yaz.
Kederi unutup neş'eye dalacaksan yaz...
Sessizlik bir zulümdür...
Güneşe vuruyor yüzün
Sonra bana bakıyorsun
Fırtınalar kopuyor içimde
Seni seviyorum deyip geçemiyorum
Durup dalıyorum deniz gözlerine
Aşkından ölmek ne kelime!
Ölüp ölüp diriliyorum.
Yanıp kül olup
Küllerimden yeniden doğuyorum.
Olağanüstü bir şey...
Sen kendi yolunu bulmaya çalışan küçük çakıl taşımsın,
Bense seni bekleyen büyük okyanus...
Vuslata erince,
Küçük yüreğinin büyük gücüyle
Her yerimi seveceksin...
Gülüşmelerimiz,
Sevişmelerimiz yankılanacak,
Beni ben olduğum için isteyeceksin...
Oysa şimdi...
Bir adam
Ve bir kadın
Yatakta,
Uyuyor...
Ayrı şehirlerde,
Farklı dünyalarda.
Ve bir gün,
O dünya birleşiyor...
Sona ermiyor günler,
Gecelereyse artık,
Düşmüyor yalnızlık...
Anladım ki karamsar şiirler,
Beni böyle yapan.
Mutsuz şiirler...
Bitsin gitsin,
Gece yarısı basan kâbuslar!
Güzel...
